Als ik mezelf moet omschrijven op mijn website, dan staat er o.a. dus zoiets als ‘spontaan en snel vrolijk’. Ik krijg wel eens terug dat ik een aanstekelijke lach heb of de ander vrolijk wordt bij mij in de buurt. (Vroeger overigens vaker dan tegenwoordig… zorgen, rimpels?!) Komt het door mijn krullen, mijn glimlach die ik zo snel paraat heb, mijn voorkeur voor kleuren?!
Ik heb het wel eens de corebusiness van mijn persoonlijkheid genoemd; die spontaniteit, dat deel in mij dat behoorlijk vaak achter het stuur zit in mijn bus van alle delen die het voor het zeggen hebben in mij.
En ook een last… zo’n soort image (vooral in mijn eigen hoofd). Want help! Natúúrlijk ben ik niet altijd vrolijk en gemakkelijk benaderbaar… Integendeel zelfs, zou ik hier nu op dit moment willen typen. Mèn, wat een gevoel van verwarring, wanhoop en zwaarte kan er ook in mij zijn.
Dan zit er, soms met een supersnelle wisseltruc, ineens de Melancholiek achter het stuur. Of meneer de Pessimist. Willie Wantrouwer of Angie Angsthaas. En is mevrouw Vrolijke Inge ergens via het gangpad naar de achterbank gegleden.
En de delen in mij die sowieso nooit – of in elk geval bar weinig – achter het stuur zitten en een veilig, vast, vertrouwd plekje ergens in de kofferbak van de bus hebben, durven natuurlijk al helemaal niet tevoorschijn te komen als er daar ook nog eens een oordeel in mezelf over is. Een Innerlijke Criticus die dan achter het stuur zit, die het dan super dom vindt dat ik die delen van mezelf nooit eens laat zien en ‘zie-je-wel-dus-toch-niet-kan!’.
Zie je wel, je bent nu eenmaal… Zie je wel, je doet ook altijd… Zie je wel, je leert toch nooit om… Zoek maar weer een omgeving waar je dat een beetje mee kan verbloemen! Dan voel je je stukken beter! Dan gaat het tenminste weer soort vanzelf; als je corebusiness wordt aangesproken en wordt gewaardeerd!
En toch…
Is het paradoxaal genoeg zo dat ik mij completer en krachtiger voel als ik ruimte heb gecreëerd voor die delen in mij die ik misschien niet als eerste zou aanspreken, maar die dus wel degelijk aan te spreken zijn! Ze er dan liefdevol toch aan hun haren erbij sleep. In eerste instantie zelfs tegen mijn neigingen in. In eerste instantie zelfs gepaard met lichamelijk ongemak, een gigantisch vermoeidheidsgevoel van te voren of een energielek van jewelste.
Maar daarna… is er een trots. Een gevoel van overwinning! En volgens mij is dat heelwording! Een steeds completer mens. En ja, therapie gaat juist vaak over die delen die in de schaduw liggen. Het is zo herkenbaar hoe confronterend dat soms kan zijn. Maar wat een overwinning en opluchting komt er ook vrij! Richting meer licht.